Επίσκεψη στο Βυζαντινό Μουσείο
Mπαίνοντας στην αυλή του Βυζαντινού Μουσείου εκπλαγήκαμε ευχάριστα, βλέποντας τα περιποιημένα παρτέρια με γρασίδι, μια παλιά κρήνη, τη μεγάλη ιτιά, που άπλωνε τα κλαδιά της, δίνοντάς μας σκιά και το κάστρο. Περνώντας την πύλη βρεθήκαμε σε έναν τόπο εντελώς διαφορετικό από τη βαβούρα και το καυσαέριο της πόλης.
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε το κάστρο. Έμοιαζε να είναι παρμένο από άλλη εποχή. Είχε κάτι από τα σονέτα του Σαίξπηρ, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα με τα τριαντάφυλλα να αναρριχώνται στους τοίχους, καθώς και άλλα πάμπολλα φώτα στην είσοδό του. Παρατηρώντας το όμως καλύτερα κατάλαβα ότι δεν ήταν άλλο από ένα περίτεχνο σκηνικό.
Προχωρώντας στο εσωτερικό είδαμε σκουλαρίκια της εποχής, πόρπες και πιθάρια αποθήκευσης. Ακόμα, παρατηρήσαμε διάφορα λυχνάρια και σταυρούς. Το ποιο υπέροχο ήταν τα ψηφιδωτά, Μικρά κομματάκια βαλμένα κοντά το ένα στο άλλο σχημάτιζαν άψογα σχέδια. Σίγουρα, όπως μας ανέφερε η συνοδός μας, χρειάζονταν πολύς κόπος για να τα συναρμολογήσουν.
Μετά παρακολουθήσαμε τις επιδράσεις που είχε ο Χριστιανισμός στη ζωή των διάφορων λαών. Δεν ήταν και λίγες. Ακόμα και στα ρούχα τους είχαν σταυρούς. Είδαμε και μερικές σαρκοφάγους. Ήταν απλές, στενές και με μεγάλο βάθος. Δίπλα όμως υπήρχαν και πλάκες με αγάλματα. Προχωρώντας στην επόμενη αίθουσα είδαμε το βωμό των μαρτύρων. Ήταν ένα κομμάτι μάρμαρο με έξι μώλωπες.
Πού όμως ήταν οι εικόνες για τις οποίες μας είχαν προϊδεάσει πριν έλθουμε εδώ; Μετά από σαράντα πέντε λεπτά ξενάγηση δεν είχαμε δει ούτε μία. Κατόπιν, «εμφανίστηκαν» μπροστά μας. Οι περισσότερες ήταν αμφιπρόσωπες, δηλαδή είχαν δύο όψεις με δύο εντελώς διαφορετικά θέματα. Το αγαπημένο θέμα, όπως φάνηκε, ήταν η Παναγία με το μικρό Χριστό στην αγκαλιά της. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ένα ολόκληρο τέμπλο χριστιανικού ναού, που είχε μεταφερθεί ολόκληρο στο μουσείο.
Μας δόθηκε, επίσης, η ευκαιρία να συγκρίνουμε βυζαντινές εικόνες με καθολικές. Οι δεύτερες είχαν μια γλύκα στα πρόσωπα και ροδαλά μάγουλα, σε αντίθεση με τις βυζαντινές των οποίων τα πρόσωπα ήταν χλωμά και αγέλαστα. Σε άλλη αίθουσα του μουσείου βρίσκονταν εκκλησιαστικά βιβλία με σπουδαιότερα τα αντίγραφα της Αγίας Γραφής.
Τελειώνοντας την περιήγηση, φύγαμε από τον κόσμο του χρυσού και της τέχνης. Καθώς έφθασαν τα λεωφορεία, φύγαμε από τον κόσμο του πράσινου και της φυσικής ομορφιάς. Βρεθήκαμε και πάλι να διασχίζουμε τα σκονισμένα και βρόμικα σοκάκια της Αθήνας, με προορισμό τα σπίτια μας.
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε το κάστρο. Έμοιαζε να είναι παρμένο από άλλη εποχή. Είχε κάτι από τα σονέτα του Σαίξπηρ, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα με τα τριαντάφυλλα να αναρριχώνται στους τοίχους, καθώς και άλλα πάμπολλα φώτα στην είσοδό του. Παρατηρώντας το όμως καλύτερα κατάλαβα ότι δεν ήταν άλλο από ένα περίτεχνο σκηνικό.
Προχωρώντας στο εσωτερικό είδαμε σκουλαρίκια της εποχής, πόρπες και πιθάρια αποθήκευσης. Ακόμα, παρατηρήσαμε διάφορα λυχνάρια και σταυρούς. Το ποιο υπέροχο ήταν τα ψηφιδωτά, Μικρά κομματάκια βαλμένα κοντά το ένα στο άλλο σχημάτιζαν άψογα σχέδια. Σίγουρα, όπως μας ανέφερε η συνοδός μας, χρειάζονταν πολύς κόπος για να τα συναρμολογήσουν.
Μετά παρακολουθήσαμε τις επιδράσεις που είχε ο Χριστιανισμός στη ζωή των διάφορων λαών. Δεν ήταν και λίγες. Ακόμα και στα ρούχα τους είχαν σταυρούς. Είδαμε και μερικές σαρκοφάγους. Ήταν απλές, στενές και με μεγάλο βάθος. Δίπλα όμως υπήρχαν και πλάκες με αγάλματα. Προχωρώντας στην επόμενη αίθουσα είδαμε το βωμό των μαρτύρων. Ήταν ένα κομμάτι μάρμαρο με έξι μώλωπες.
Πού όμως ήταν οι εικόνες για τις οποίες μας είχαν προϊδεάσει πριν έλθουμε εδώ; Μετά από σαράντα πέντε λεπτά ξενάγηση δεν είχαμε δει ούτε μία. Κατόπιν, «εμφανίστηκαν» μπροστά μας. Οι περισσότερες ήταν αμφιπρόσωπες, δηλαδή είχαν δύο όψεις με δύο εντελώς διαφορετικά θέματα. Το αγαπημένο θέμα, όπως φάνηκε, ήταν η Παναγία με το μικρό Χριστό στην αγκαλιά της. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ένα ολόκληρο τέμπλο χριστιανικού ναού, που είχε μεταφερθεί ολόκληρο στο μουσείο.
Μας δόθηκε, επίσης, η ευκαιρία να συγκρίνουμε βυζαντινές εικόνες με καθολικές. Οι δεύτερες είχαν μια γλύκα στα πρόσωπα και ροδαλά μάγουλα, σε αντίθεση με τις βυζαντινές των οποίων τα πρόσωπα ήταν χλωμά και αγέλαστα. Σε άλλη αίθουσα του μουσείου βρίσκονταν εκκλησιαστικά βιβλία με σπουδαιότερα τα αντίγραφα της Αγίας Γραφής.
Τελειώνοντας την περιήγηση, φύγαμε από τον κόσμο του χρυσού και της τέχνης. Καθώς έφθασαν τα λεωφορεία, φύγαμε από τον κόσμο του πράσινου και της φυσικής ομορφιάς. Βρεθήκαμε και πάλι να διασχίζουμε τα σκονισμένα και βρόμικα σοκάκια της Αθήνας, με προορισμό τα σπίτια μας.
ΟΛΓΑ Α. ΤΜΗΜΑ Β1
