Oι καλικάντζαροι

Η λαογραφική μας παράδοση βάζει τους καλικάντζαρους να πριονίζουν όλο το χρόνο το δέντρο της ζωής (την κολώνα που κρατάει τη γη στη θέση της). Και κει στο παρ’ ολίγο να κοπεί, φτάνει η 26η Δεκεμβρίου και βγαίνουν να γιορτάσουν την επιτυχία τους και να ανακατώσουν τη ζωή των ανθρώπων.

Αυτά μέχρι τις 6 Ιανουαρίου, των Φώτων. Τρομάζουν με τον αγιασμό των υδάτων και φεύγουν λέγοντας «Φεύγετε να φεύγουμε κι έφτασε ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του…»

Μακάρι να έφευγαν έτσι τα καλικαντζαράκια που γέμισαν τη ζωή μας και μας την ανακάτωσαν και μας την έκαναν μπάχαλο.

Πέρασε λοιπόν και άλλος ένας χρόνος και όλοι μας μεγαλώσαμε. Ωριμάσαμε όμως πραγματικά; Σκεπτόμαστε με άξονα τη λογική ή την παρόρμηση; Μετρήσαμε το βάρος των ενεργειών μας και το κόστος τους κάθε φορά; Αποκτήσαμε αληθινή επίγνωση των λαθών μας ή μήπως νομίζουμε ότι δεν φταίξαμε καθόλου και φταίει ο άλλος;  Θα σταθώ εδώ στην παρατήρηση μιας φίλης που με προβλημάτισε αυτές τις μέρες και έχει μια δόση τραγικής αλήθειας. Πώς υπάρχουν αναμεταξύ μας άνθρωποι που κάνουν τα αίσχιστα και όμως παρόλα αυτά κατορθώνουν και όχι μόνο επιπλέουν αλλά και επιπλέον να βγαίνουν στον αφρό; Την απάντηση τη βρίσκω στην τραγική αλήθεια, ότι δυστυχώς στην εποχή μας τα πάντα και όλοι κρίνονται στην επικοινωνία και όχι στην ουσία.